جایگاه غدیر در ایجاد و تداوم تمدن اسلامی
قسمتی کوتاه از سخنان امام خامنه ای (مد ظله العالی) با موضوع:
نقش غدیر در ایجاد و دوام تمدن اسلامی
در دیدار با دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع) سال84
مسألهى غدیر، صرفاً یک مسألهاى که ما جمع شیعه به آن اعتقاد داریم و یک عده از مسلمانها هم به آن اعتقاد ندارند، این نیست. در نگاه تاریخى به اسلام و در تحلیل تاریخىِ حوادث صدر اسلام، موضوع غدیر - یعنى نصب جانشین - یک ضرورتى بود که اگر آنچنان که تدبیر شده بود - تدبیر رحمانى و الهى، و تدبیر نبوى - عمل مىشد، بدون تردید مسیر تاریخ بشر عوض مىشد و امروز ما در جایگاه بسیار جلوترى از تاریخ طولانى بشریت قرار داشتیم.
این که یک مکتب و نظام فراگیرِ نیازهاى زندگى بشر، به وسیلهى پیامبر خاتم در جامعه فرصت پیاده شدن پیدا کند، که این خود یک معجزهى بزرگ بود، که پیغمبر توانست این نظام فکرى و عملى را واقعیت ببخشد و بر روى زمین واقعیت، آن را بنا کند؛ آن هم در دشوارترین جاها. خودِ اینکه در دشوارترین جاها توانسته این بنا پیاده شود و قرار بگیرد، نشاندهندهى این بود که در همهى نقاط زندگى بشر و جغرافیاى انسانىِ آن روز دنیا و بعد از آن، این بنا قابل تحقق است. این شکل علمى را در مقام عمل، در دشوارترین صورت، پیغمبر توانست تحقق ببخشد. اگر این حادثه اتفاق مىافتاد که حفظ و گسترش کمّى و گسترش کیفى در این موجود خلق شدهى الهى - یعنى جامعهى اسلامى نبوى - مىتوانست به قدر ده، دوازده نسل، پىدرپى حراست و حفاظت بشود، آن وقت مسلّم بود که این حرکت در طول تاریخ بشر، شکستناپذیر مىماند. معنایش این نبود که بشر، دوران انتظارى نخواهد داشت و خود در طول این دوازده نسل، به نهایت مطلوب خود خواهد رسید. اگر آنطورى که پیغمبر معین کرده بود، امیرالمؤمنین، بعد امام حسن، بعد امام حسین، بعد ائمهى دیگر، یکى پس از دیگرى مىآمدند، باز به گمان بیشتر، بشر نیاز به یک دوران انتظار داشت تا بتواند آن جامعهى آرمانى را تحقق ببخشد. اما در آن صورت اگر این تعاقب معصومین، این دستهاى امین و کارآمد، مىتوانستند این حادثهى ایجاد شدهى در واقعیت را حفظ کنند، آن وقت مسیر بشر، مسیر دیگرى مىشد
«غدیر» شروع آن روندى بود که مىتوانست بشر را از این مرحله خارج کند و به یک مرحلهى دیگرى وارد کند. آن وقت نیازهاى لطیفتر و برترى، و خواهشها و عشقهاى به مراتب بالاترى، چالش اصلى بشر را تشکیل مىداد. راه پیشرفت بشر که بسته نیست! ممکن است هزارها سال یا میلیونها سال دیگر بشریت عمر کند؛ هر چه عمر کند، پیوسته پیشرفت خواهد داشت. منتها امروز پایههاى اصلى خراب است؛ این پایهها را پیغمبر اسلام بنیانگزارى کرد و براى حفاظت از آن، مسألهى وصایت و نیابت را قرار داد؛ اما تخلّف شد. اگر تخلّف نمىشد، چیز دیگرى پیش مىآمد. «غدیر» این است. در طول دوران دویستوپنجاه سالهى زندگى ائمه (علیهمالسّلام) - که عمر دوران ظهور ائمه از بعد از رحلت پیغمبر تا زمان وفات حضرت عسکرى، دویستوپنجاه سال است - هر وقت ائمه توانستهاند و خودشان را آماده کردهاند تا اینکه به همان مسیرى که پیغمبر پیشبینى کرده بود، برگردند؛ اما خوب، نشده است دیگر. حالا ماها در این برههى از زمان، به میدان آمدهایم و همّتى هست به فضل و توفیق الهى و انشاءاللَّه که به بهترین وجهى ادامه پیدا کند..