خاطرات یک جهادگر از شهرخرم(2)
در محضر پدر مهربان شهرخرم
وقتی وارد دفتر کارش شدیم، میشد از چین و چروک های صورتش عمق غم های دلش را فهمید.
از فرماندهان جنگ تحمیلی و از بچه های اصیل شهرخرم که مثل بعضی از فرماندهان هم دوره اش، هم محله ای های خود را فراموش نکرده و زندگی و خدمت رسانی به محرومین و به ویژه ایتام شهرخرم را بر زندگی در بهترین جای تهران ترجیح داده است.
کسی که نه تنها همه ی اموال خود را که همه ی وجودش را صرف خدمت به فقرا و ایتام نموده است...
دغدغه از عملکردش می ریخت نه مثل ما از حرف زدنش که از حرف زدنش هم...
می گفت که مجروحیت 9ماهه ی جنگش او را از پا ننداخته که داغ غم و مصیبت های ایتام منطقه روزگارش را سیاه کرده و روز و شب برایش نگذاشته است.
با خودم می گفتم ای کاش کمی از دغدغه های او را مسئولین این منطقه داشتند، آخر می دانید بعضی هاشان هنوز پا هم در این مناطق محروم نگذاشته اند؛ چه برسد به خدمت رسانی...
میگفت که پول یارانه فقط کفاف زندگی 10تا12روز زندگی ایتام را می دهد و مابقی ایام...
ماها چه میفهمیم از رنج گرسنگی؟!
اصلا منی که طاقت تحمل نیم ساعت گرسنگی را ندارم و به خاطر اینکه نهارم یک ساعت دیرتر جلویم گذاشته می شود، زمین و آسمان را به هم میدوزم، چه به این حرفها...
میگفت که...
خودش میگفت، با اندوه وصفی ناشدنی میگفت: «وضع گربه های تهرانی از وضعیت ایتام این منطقه بهتر است؛ چراکه آنها بالاخره دم در ساندویچی ها چیزی برای خوردن میابند و گرسنه نمی مانند اما ایتام اینجا وقتی غروب فرا برسد و غذایی برای خوردن نداشته باشند، مجبورند تا صبح گرسنه بمانند و...»
آخر می دانید آمار ایتام این منطقه به خاطر شغلهای مخاطره انگیزی که دارند، زیاد است ولی به قول این پدرمهربان، میزان توجه به ایتام زیرصفر است نه صفر!
تازه می گفتند وهابی ها هم دارند روی منطقه سرمایه گذاری می کنند که با حمایت مالی اهالی، آنها را وهابی کنند.
من که دیگر حرفی برای گفتن نداشتم!
خدا از ما قدرنشناسان بگذرد که البته اگر خدای عادلی باشد که می گویند هست، از ما به خاطر فراموش کردن ایتام، نمی گذرد...
بی محابا با دیدن چهره ی این پدر مهربان، یاد این آیه ی شریفه افتادم که فأما الیتیم فلا تقهر...
