کارگاه عملی ماه خدا

بعد از حرکت امام حسین علیه السلام به سمت کوفه،عمرو ابن سعید (حاکم مکه) امان نامه ای به امام علیه السلام می نویسدو ایشان را از رفتن به کوفه برحذر می دارد و پیشنهاد می کند که اگر به مدینه برگردند در امان هستند.امام علیه السلام در جواب می فرمایند:

بهترین امان ها ،امان خداوند است و به خدا ایمان نیاورده کسی که از او در دنیا نترسد. از خدا می خواهم که ترس از خود را در دنیا به ما کرامت فرماید تا در آخرت موجب امنیت ما شود.

کربلا جلوه ی ویژه ای از خدا ترسی امام عاشورا ویاران اوست.

از عبدالله ابن حسن 11ساله تانوجوانانی چون قاسم ابن الحسن ودو فرزند حضرت زینب و دو طفلان مسلم ابن عقیل وتا جوانانی چون ابالفضل العباس و علی اکبر و تا ریش سفید هایی همچون حبیب و مسلم ابن عوسجه،همه و همه ،زن و مرد، برده و آزاد،پیر و جوان ،هرکدام اسطوره های شجاعت و عدم ترس از غیر خدا هستند.

به بیان مادر شهید احمدی روشن،شهدا همگی در یک ویژگی مشترک بودند و آن اینکه از خدا می ترسیدند،نه از خلق خدا.

اما در مورد ترس از خدا نکته ی زیر ضروری به نظر می رسد.

ترجمه ی ترس در زبان عربی کلمات متفاوتی است از جمله کلمه ی «خوف»

مثلا در قرآن داریم

ولمن خاف مقام ربه جنتان

برای کسی که از مقام و جایگاه پروردگارش ترس دارد، دو بهشت است.

خدا ترسی

حتی برایش پاداش هم در نظر گرفته اند ، یک بهشت هم نه بلکه دو بهشت

سؤال: مگر خدا ترس دارد؟! مگر ارحم الراحمین ترس دارد؟!

جواب می دهند که نه، خدا ترس ندارد بلکه باید از عدالتش ترسید.

یا من لا یخاف الا عدله

دوباره این سؤال پیش می آید که مگر عدالت خدا ترس دارد؟! مگرنه این است که همه، عدالت را دوست دارند؟!

حتی آنهایی که در عالم، ظلم می کنند، لغت عدالت از دهانشان نمی افتد. اصلا انبیا آمده اند که عدالت را برپا کنند:

لیقوم الناس بالقسط

باید دید چه کسی از عدالت می ترسد؟

به مثال زیر توجه کنید:

کسی که با سرعت غیر مجاز در جاده حرکت می کند وقتی پلیس راهنمایی و رانندگی ماشینش را متوقف می کند تا شخص خاطی را جریمه کند ، راننده در ظاهر از عدالت پلیس ترس دارد نه از شخص پلیس اما حقیقت این است که ترسش از عملش نشأت می گیرد نه از عدالت پلیس.

کسی که اعمالش به گونه ای است که مخالف قوانین الهی است از عدالت خدا نمی ترسد بلکه از اعمال خودش هراس دارد که مبادا اعمالش او را به سختی بیاندازد.

خدا ترسی و یا به بیان قرآن ،تقوا را باید درست معنا کرد تا درست فهم شود.

رابطه ی دوستی بین خود و یکی از بهترین رفقای خود را در نظر بگیرید.کاملا مواظب هستید که از شما عملی خلاف میل دوستتان سرنزند تا خدای ناکرده از شما ناراحت نشود و یا اگر بدانید از یک عملی خوشش می آید سعی می کنید آن کار را انجام دهید تا رضایت اورا به خود جلب کنید.همه ی این کارها حول این واقعیت است که شما از ترس اینکه رابطه ی دوستیتان با آن شخص کمرنگ نشود کارهایی را انجام می دهید که می دانید طرف مقابل خوشش می آید.

تقوا به بیانی همین است ؛اینکه فرد با ایمان از کمرنگ شدن را بطه ی محبتش با خدای عزو جل هراس داشته باشد.این ترس باعث می شود کارهای مورد رضایت خدا را به بهترین شکل انجام داده و از محرمات او بپرهیزد.

ماه های رجب و شعبان،مقدمه ی ورود به ماه مبارک رمضان است و فلسفه ی ماه مبارک رمضان هم به بیان قرآن و همچنین کلام نبوی متقی شدن انسانهاست.

پس بیاییم خداترسی را از همین روزهای اول ماه رجب تجربه کنیم.

ببینیم از رئیس اداره بیشتر ترس داریم یا از خدا؟؟؟

ببینیم از مسخره شدن جلوی رفقا بیشتر ترس داریم یا از خشم خدا؟؟؟

از پدرمان بیشتر حساب می بریم یا از خدا؟؟؟

در طول روز حواسمان به خودمان باشد تا ببینیم واقعا از چه کسی بیش از همه حساب می بریم؟

از خالق یا مخلوق؟؟؟

خودمان را محک بزنیم،ببینیم چه کاره ایم.

امتحان خوبی داشته باشید.