به بهانه ی روز جوان

کاروان حسینی قدم به قدم به سرزمین کربلا نزدیک می شود.

اینجا منزل نینواست.

امام حسین علیه السلام پس از لحظاتی چشمانش را باز کرده و کلمه ی استرجاع را بر زبان جاری می کند:

إنا لله و إنا إلیه راجعون و الحمد لله رب العالمین

جوان رشید کاروان که اشبه الناس خلقا و خلقا ومنطقا برسول الله است،از این سخن پدر تعجب کرده و سؤال می کند:

_ پدر جان! مگر حادثه ای روی داده که اینگونه سخن می گویید؟

امام انس و جان لب به سخن می گشاید:

_ پسرم! در اثنای راه مختصری به خواب رفتم. شخصی را دیدم که سوار بر اسب بود و می گفت:

((این قوم سیر می کنند و مرگ هم در پی آنان در حرکت است.))

دانستم این خبر مرگ ماست که به ما داده شده است.

آیینه ی تمام نمای رسول خدا از پدر می پرسد؟

_ آیا ما بر حق نیستیم؟

_ بله پسرم،سوگند به آن کسی که بازگشت بندگان به سوی اوست ، ما بر حقیم.

_ پس، از مرگ باکی نیست،وقتی ما بر حق هستیم.

مرگ اگر مرد است گو نزد من آی           تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ

من از او عمری ستانم جاودان                 او ز من دلقی ستاند رنگ رنگ

اما به خود نظر کنیم!

 اگر ما به جای علی اکبر علیه السلام بودیم،چگونه سؤال می کردیم؟

احتمالا می پرسیدیم: ((مگر بناست ما کشته شویم که آیه ی استرجاع می خوانید؟))

اما نه

برای علی اکبر علیه السلام شکست و پیروزی تفاوت نمی کند، وقتی در مسیر حق باشد.

مهم این است که در راه حق گام برداری،آنگاه شکست دیگر معنایی ندارد.

کشته شوی یا بکشی هر دو یکسان است،برنده ی بازی به هر حال تو خواهی بود.

و اما اگر وادی باطل جولانگاه تو شود،جز خسران و نابودی چیزی نخواهی دید.

چراکه قرآن کریم فرمود:

کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الاکرام (الرحمن،26 و 27)

هر چه بر روی زمین خاکی است، لاجرم نابود می شود مگر چیزهایی که رنگ و بوی خدا به خود گرفته اند که آنها تا ابد جاودانند.

علی اکبر علیه السلام که از حیث صورت و سیرت شبیه ترین مردم به رسول خداست،همه ی جریانات عالم را بر دوقسم می بیند:

حق و باطل

اگر در مسیر حقی ،در هر حال پیروز میدانی و هیچ ترس و اندوهی بر تو وارد نیست که

إن الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه ألا تخافوا و لا تحزنوا و ابشروا بالجنه التی کنتم توعدون

(فصلت،30)

و اگر خدای ناکرده در راه باطل قدم بر می داری،پیروزی ظاهری تو را غره نکند که

و لا یحسبن الذین کفروا أنما نملی لهم خیر لأنفسهم  إنما نملی لهم لیزدادوا إثما و لهم عذاب مهین

(آل عمران،178)

کافر دلان گمان نکنند که مهلت دادن ما ، برایشان خوب است،بلکه به آنان فرصت می دهیم تا بار گناهانشان را سنگین تر کنند تا در جهانی دیگر به عذابی خوار کننده دچار شوند.

اینگونه دیدن جهان را ، از اسوه ی جوانان،حضرت علی اکبر علیه السلام بیاموزیم.